خط مش و حمایت گری
خودمراقبتی در دنیای دیجیتال
مدیریت استرس
فعالیت های مدنی میتواند برای ما بسیار استرس زا باشند. استرس نحوه واکنش بدن و ذهن ما به تهدیدها و مقتضیات محیط اطراف ماست. معمولا زمانی دچار استرس میشویم که فشاری افزوده و فراتر از آستانه تحمل مان بر ما وارد میشود اگرچه که استرس در برخی موارد و به طور موقت لزوما مضر نیست، اما میتواند در دراز مدت سلامت عمومی فیزیکی و احساسی فرد را به مخاطره بیندازد.
سلامت روانی کنشگران مدنی در شرایط محیطی پر مخاطره
راهکاریی برای مواجه شدن با رخدادهای ناگوار در شرایط محیطی پر مخاطره
کنشگران مدنی اگرچه که معمولا انسانهایی آگاه مقاوم هستند اما در برابر آسیب روحی و اندوه ایمن نیستند و این خود میتواند منجر به سردرد گرفتگی عضله، خستگی افکار ناخواسته منفی، مشکلات خواب و یا کابوس شبانه گردد. مثلا ممکن است فرد ضرب الاجلی را به دلیل عدم تمرکز از دست بدهد، مدیریت زمان خود را از دست بدهد، حملات پانیک یا افسردگی را تجربه کند و …
چگونه تروما را مدیریت کنیم؟
تروما زمانی رخ می دهد که فرد تحت تاثیر رویدادها یا شرایط مختلف قرار میگیرد و به آنها با ترس وحشت و درماندگی شدید واکنش نشان میدهد . اضطراب زیاد، توانایی فرد برای مقابله را تحت تاثیر قرار میدهد. بین تروما و بیماریهای جسمی مانند دیابت، بیماری مزمن انسدادی ریه، بیماریهای قلبی، سرطان و فشار خون بالا ارتباط مستقیمی وجود دارد .
معلمان و سلامت روانی- اجتماعی دانش آموزان در شرایط محیطی پر مخاطره
رفتن به مدرسه در اغلب مواقع بر سلامت روانی – اجتماعی کودکان تاثیر مثبت دارد چرا که مدرسه برای آنها زمینه انجام فعالیت های عادی فرصتهایی برای ارتباط با همسالان ایجاد روابط اجتماعی و فرصتهای آموزشی را فراهم می کند. درصورتی که دسترسی به مدرسه با آموزش باکیفیت محیط حمایت کننده و فعالیتهای سودمند همراه شود مدارس میتوانند نقش مهمی در تقویت و بهبود سلامت روانی – اجتماعی کودکان بازی کنند. پس از خانواده مدرسه بزرگترین ظرفیت برای تقویت و بالا بردن سلامت روانی- اجتماعی کودکان در شرایط مجیطی پر مخاطره را دارد .
خود مراقبتی و پیشگیری از فرسودگی در میان برای زندگی روزمره
خود مراقبتی و پایداری کنشگری
مراقبت از خود، لذت جویی نیست، حفاظت از خویش است و این بخشی از مبارزهی مدنی – سیاسی است
خود مراقبتی چیست؟
خود مراقبتی شامل همهی فعالیتهایی میشود که آگاهانه برای مراقبت از سلامت جسمی و روانی خود انجام میدهیم در زمینهی کنشگری ، این کار هم وظیفه های شخصی و هم امری سیاسی است در جهانی که در آن از فعالان مدنی انتظار میرود به بهای فدا کردن نیازها و زندگی خودشان از دیگران مراقبت کنند، خود مراقبتی بخشی از فعالیتهای مدنی – سیاسی است
چرا خود مراقبتی مهم است؟
مبارزه برای حقوق مدنی – سیاسی کار دشواری است. شمار موفقیت ها در این پیکار ممکن است اندک و فاصله ی بین آنها زیاد باشد. بدون خود مراقبتی فردی و جمعی، کنشگران بیشتر در معرض خطر انزوا، آسیبپذیری در برابر حملات، و فرسودگی قرار میگیرند.
تابآوری و کنشگری
چگونه میتوان تابآور شد!
تابآوری چیست؟
تاب آوری (Resilience) توانایی انسان برای رویارویی با بحرانها و ناملایمات غلبه بر آنان، قدرت یابی و حتی ایجاد تغییر در چنین وضعیتی است.
تابآوری را میتوان آموخت
تابآوری آموختی است انسانها این ظرفیت را دارند که در برابر بحران ها و نامالیمات تاب آور شوند – همه میتوانند یاد بگیرند که چگونه با دشواری ها و تنگناهای اجتناب ناپذیر زندگی اجتماعی – سیاسی برخورد کنند.
تاب آوری به شیوه پاسخ بستگی دارد
تاب آوری به پاسخ شما بستگی دارد؛ این که چگونه با مدیریت ذهنیت و احساسات دردست گرفتن قضایا و توسعه مهارتهای خود مراقبتی و مراقبت جمعی به ناملایمات و بحرانها پاسخ بدهید با پیشرفت در انعطافپذیری میتوان شدیدترین طوفانهای زندگی را تحمل کرد و آنان را پشت سر گذاشت.
تاب آوری مقاومت نیست
مقاومت مفهومی خشک و نامنعطف است که به عنوان مانعی در برابر تغییر عمل
میکند و جلوی پیروی را .میگیرد. افراد منعطف فرصت را در تغییر می بینند و توانایی آن را دارند که در یک محیط در حال تغییر پیشرفت کنند و به هدف خود برسند.
از خودمراقبتی تا مراقبت جمعی
سلامت امری تفننی و لوکس نیست بلکه یک نیاز فردی و جمعی است.
کنشگران مدنی در پی آن هستند که ساختارهای تبعیض آمیز و غیردموکراتیک و خشونت آمیز در جامعه را از میان بردارند و از این رو به میزانی باورنکردنی، نیرو انرژی و وقت نیاز دارند. آنها در معرض فشار روانی یا خشونت فیزیکی هستند و دچار ترومای فردی و جمعی میشوند. هدف این است که سلامت را به عنوان یک استراتژی جمعی برای حفظ و ادامهی حرکتهای مدنی مان ترویج کنند به شکلی که سلامت تک تک افراد بدل به یک مسئولیت همگانی و مشترک شود.
سن رشد در اسلام و حقوق بین الملل
بر اساس مواد 37 و 40 کنوانسیون حقوق کودک، دولت های عضو باید حداقل سن مسولیت کیفری را برای کودکان که مطابق با شرایط جسمی، فیزیکی و روحی و عقلی کودک باشد تعیین کند. ماده ی 91 قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1392 در این راستا به نوعی لزوم احراز رشد در خصوص مسئولیت کیفری اطفال زیر هجده سال را مطرح نموده تا راهی قانونی برای قضات برای معافیت کودکان از این مجازات خشن فراهم آورد. این مقاله به بررسی فقهی حقوقی مسئولیت کیفری با نگاهی به قوانین جدید در سایه ی اسناد و تعهدات بین المللی ایران میاندازد.