پروتکل مربوط به وضع پناهنده گان یکی از کلیدی ترین معاهده های بین المللی حقوق پناهندگی به حساب می آید . این پروتکل که داری یازده ماده میباشد و توسط ۱۴۶ کشور امضا شده است و در ۴ اکتوبر ۱۹۶۷ میلادی به مرحلة اجرا در آمده است.
البته قبل از معاهدة ۱۹۶۷ میلادی، حقوق مربوط به پناهندگان بر اساس الزامات وضعیتی و مکانی محدود می شد. مثلا، در معاهده ۱۹۵۱ سازمان ملل متحد در باب وضعیت پناهندگان، حقوق پناهندگی را بر اساس حوادثی تعریف می شد که قبل از ۱ ژانویه ۱۹۵۱ میلادی در اروپا و یا جاهای دیگر اتفاق افتاده بود. اما پروتکل ۱۹۶۷ محدودیت های زمانی و مکانی را برداشت

این کنوانسیون از جمله اسناد اولیه برای حفاظت از حقوق پناهندگان در کشورهای دیگر است که در ۲۸ ژوییه ۱۹۵۱ میلادی در ژنو به تصویب رسید. این کنوانسیون در ۷ فصل و ۴۶ ماده تنظیم شده است که بعداً یک الحاقیه با ۱۶ بند به آن اضافه گردید.
در این پروتکل تلاش گردیده است که با توجه به افزایش موج مهاجرت ها حقوق و وجایب دولت ها در برابر مهاجرین را تعیین و تعریف کند. در چارچوب این کنوانسیون، حقوقی مانند حق اشتغال، حق مسافرت، کسب تابعیت، عدم تبعیض، تامین رفاه و آسایش، احوال شخصیه و غیره برای پناهندگان به رسمیت شناخته شده است.

این کنوانسیون از جمله اسناد اولیه برای حفاظت از حقوق پناهندگان در کشورهای دیگر است که در ۲۸ ژوییه ۱۹۵۱ میلادی در ژنو به تصویب رسید. این کنوانسیون در ۷ فصل و ۴۶ ماده تنظیم شده است که بعداً یک الحاقیه با ۱۶ بند به آن اضافه گردید.
در این پروتکل تلاش گردیده است که با توجه به افزایش موج مهاجرت ها حقوق و وجایب دولت ها در برابر مهاجرین را تعیین و تعریف کند. در چارچوب این کنوانسیون، حقوقی مانند حق اشتغال، حق مسافرت، کسب تابعیت، عدم تبعیض، تامین رفاه و آسایش، احوال شخصیه و غیره برای پناهندگان به رسمیت شناخته شده است.