معاون امور بینالملل قوه قضائیه و دبیر ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران، اعدام کودکان زیر ۱۸ سال در ایران را دارای مبانی قانونی دانست و از آن دفاع کرد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، کاظم غریبآبادی، روز جمعه ۲۶ آذر ۱۴۰۰ در واکنش به صدور قطعنامه اخیر علیه جمهوری اسلامی ایران توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد مدعی شد: هیچ تعهد بینالمللی الزام آوری وجود ندارد که افراد زیر ۱۸ سال مجازات اعدام دریافت نکنند. در ماده یک کنوانسیون حقوق کودک تصریح شده که سن کودک ۱۸ سال است، مگر اینکه قوانین ملی کشورها سن دیگری را تعیین کنند.
جاوید رحمان گزارشگر سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران در تازه ترین گزارش خود به هفت مورد اعدام افراد در ماه های اخیر اشاره کرده که در زمان ارتکاب جرم انتساب شده به آنها زیر سن قانونی بودند. در این گزارش آمده که که طبق برخی گزارشها این افراد، تحت فشار و زیر شکنجه، به اتهامات «اعتراف» کرده بودند.
معاون قوه قضاییه با بیان اینکه در جمهوری اسلامی ایران سن کودک تعریف دیگری پیدا کردهاست، گفت: اگر فردی زیر ۱۸ سال جرمی را مرتکب شود که مجازات آن اعدام باشد، چنین مجازاتی غیرقانونی نیست و مغایرتی هم با تعهدات بینالمللی ما ندارد. از سوی دیگر، نکته قابل توجه این است که تعداد افراد زیر ۱۸ سال که به مجازات اعدام محکوم میشوند، بسیار بسیار انگشتشمار و معدود است.
غریب آبادی در حالی مدعی است که سن کودکی در قوانین ایران ۱۸ سال نیست و اعدام کودکان زیر ۱۸ سال مغایرتی با تعهدات بینالمللی ایران ندارد که:
۱- ایران به کنوانسیون حقوق کودک پیوسته و این کنوانسیون حکم قانون دارد و ایران مکلف به اجرای آن است. مطابق قانون کنوانسیون حقوق کودک، اعدام کودکان و صدور احکام سنگین از جمله حکم حبس ابد ممنوع است.
۲- مطابق قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب مجلس شورای اسلامی، سن کودکی ۱۸ سال تعیین شده و در جرایم حقوقی از جمله جرایم مواد مخدر اگر کودکی به دلیل حمل و توزیع مواد مخدر که برای بزرگسال میتواند حکم اعدام داشته باشد، برای کودک حکم اعدام صادر نمیشود. حکم اعدام کودکان در ایران تنها در حدود و قصاص اجرا میشود.
۳- ایران از معدود کشورهای اسلامی است که هنوز حکم اعدام کودکان را ملغی نکرده است. این حکم تقریبا در دنیا ملغی شده است.
غریبآبادی با بیان اینکه قاطبه افراد زیر ۱۸ سال که به سلب حیات محکوم میشوند، در اصل به قصاص محکوم میشوند، گفت: باید میان اعدام و قصاص تفاوت قائل شد؛ چرا که اعدام حق حکومت است، اما قصاص حق اولیا دم است.
غریب آبادی در ادامه به مغالطه متوسل شده و می پرسد: آیا کودکانی که در یمن توسط کشورهای متعرض قربانی شدند، انسان نیستند و حقوق ندارند؟ چرا هیچ وقت بیانیهای در محکومیت کشتار این کودکان صادر نمیشود؟ آیا کودکان «ای بی» که در ایران به دلیل تحریمها به سختی به داروهای مورد نیاز خود دسترسی پیدا میکنند و جان خود را به دلیل عدم دسترسی به دارو از دست میدهند، حقوق ندارند؟ چرا بیانیههایی در حمایت از اینها صادر نمیشود؟! برای یک مورد تبلیغات وسیع بینالمللی علیه ایران راه میاندازند، اما برای از دست رفتن جان هزاران کودک، بدلیل اقدامات یا حمایت خودشان، چه در ایران و چه در کشورهای دیگر سکوت اختیار میکنند!
انکار شکنجه در جمهوری اسلامی ایران، بخش دیگری از اظهارات غریب آبادی است. غریبآبادی با اشاره به ادعای دروغین قطعنامه اخیر مبنی بر شکنجه افراد بازداشت شده در جمهوری اسلامی ایران نیز تصریح کرد: منع شکنجه، یک ممنوعیت قانون اساسی است. کنوانسیونی تحت عنوان کنوانسیون منع شکنجه وجود دارد که تاکنون عضو آن نشدهایم؛ اما قوانین ما در این زمینه بسیار متعالیتر است و کمتر کشوری وجود دارد که ممنوعیت شکنجه در قانون اساسی را پیشبینی کرده باشد.
