همانطور که می دانید شکنجه آشکارترین مورد نقض حقوق بشر است که ممنوعیت آن در کنوانسیونهای متعدد بین المللی، مورد تاکید قرار گرفته است. برخی از کنوانسیونهای حقوق بشری توسط ایران به رسمیت شناخته شده و رعایت آن الزام آور است و برخی مانند کنوانسیون منع شکنجه، هنوز به تصویب جمهوری اسلامی نرسیده است.
پرسش کلیدی این است که معاهدات، چگونه در سطح بینالمللی عملیاتی و اجرایی میشوند؟
مکانیسمهای اجرایی معاهدات بینالمللی به میزانی که فعالان حقوق بشر انتظار دارند قوی نیستند، اما به اندازه کافی کارآمد هستند که بتوانند توقعات اکثر کشورها را برآورده کنند. بسیاری از دولتها با وجود الحاق به معاهدات بینالمللی، حاضر به تسلیم در برابر یک سیستم بینالمللی که ممکن است حاکمیت آنها را محدود کند نیستند. با این حال، هر دولت طرف یک معاهده، موظف است اقداماتی را انجام دهد تا اطمینان حاصل شود که همه افراد در آن کشور میتوانند از حقوق مندرج در معاهده برخوردار شوند.
در شرایطی که ایران، کنوانسیون منع شکنجه را نپذیرفته، چگونه میتوان مستند به معاهدات بینالمللی از قربانیان شکنجه در محاکم دادگستری ایران دفاع کرد؟ چگونه میتوان قضات را متقاعد کرد که اعتراف و اقرار ناشی از شکنجه اعتبار حقوقی ندارد؟
ما در مرکز عدالت برای کودکان، با همکاری دانشگاه کارلتون کانادا و با تمرکز بر قوانین داخلی و بینالمللی، میکوشیم اطلاعات لازم برای دفاع از قربانیان شکنجه را، به وکلای دادگستری ارائه و آنها را در برابر شکنجهگران توانمند سازیم.
در بخش نخست درسگفتار «راهنمای عملی دفاع از قربانیان شکنجه»، آقای حسین رئیسی، وکیل حقوق بشر به این پرسش، پاسخ دادند که چگونه میتوان از منظر حقوق بشر، از حقوق قربانیان شکنجه در دادگاههای ایران دفاع کرد؟
پس لطفا تا پایان این درس گفتار با ما باشید و برای آشنایی با جزئیات بیشتر به وب سایت مرکز عدالت برای کودکان مراجعه و «راهنمای عملی دفاع از قربانیان شکنجه»، را مطالعه کنید.
